Pisarz - Aleksander Głowacki, znany powszechnie jako Bolesław Prus – urodził się 20 sierpnia w 1847r. w Hrubieszowie. Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej. Jego ojciec – Antoni Głowacki posiadał wprawdzie niewielki majątek na Wołyniu, ale nie czerpał z niego żadnych dochodów. Toteż musiał zarabiać
na utrzymanie żony (Apolonii Trembińskiej) i dwóch synów (Leona i Aleksandra), pracując jako oficjalista w cudzych majątkach.
Oleś wcześnie stracił rodziców, jego wychowaniem zajmowała się dalsza rodzina. W 1857r. rozpoczął naukę w powiatowej Szkole Realnej w Lublinie. Gdy opiekę nad nim przejął starszy brat Leon, przeniósł się do Siedlec. Uczęszczał wówczas do pięcioklasowej szkoły powiatowej.
„Należał do tej interesującej grupy młodzieńców, która w poważnym języku profesorów nazywa się próżniakami i urwisami. Takim było prawie całe ówczesne pokolenie. Uczyli się lekcji niezbyt chętnie, dokazywali okropnie, chociaż bardzo rzadko złośliwie. Palant, wagary, łyżwy, kąpiele, bitwy, wrzaski, strzelanie, fechtunek na kije więcej zajmowały tych chłopców aniżeli szkoła. Równie często siedzieli w kozie albo klęczeli na środku klasy, jak zajmowali się książką.”
W 1861r. Aleksander zamieszkał w Kielcach. Uczył się w Męskim Gimnazjum Klasycznym. A następnie porzucił szkołę, dom i naukę, by wstąpić do jednego z oddziałów powstańczych. Znamienne losy powstania styczniowego (1863r.) wyznaczyły mu różne role.
Był: „oficerem przy prochu”, uczestniczył w „nocnej zasadzce na oddział moskiewskiej konnicy”, w jednej z potyczek „otrzymał silną kontuzję” i przebywał czas jakiś w szpitalu w Siedlcach. Pod koniec grudnia 1863r. został aresztowany. Kilka miesięcy spędził „między ludźmi skazywanych już to na rozstrzelanie, już to na powieszenie.” Uwolniony dzięki staraniom rodziny i jako niepełnoletni oddany oficjalnie pod jej nadzór, pozostał Aleksander w Lublinie i wrócił do nauki - „trochę starszy i bardziej doświadczony od innych.” Młodzieniec ten wyniósł z powstania poczucie klęski, które jak ciężki uraz towarzyszyło mu przez całe życie. Stał się fanatykiem matematyki i nauk przyrodniczych. Twierdził, że „wszystko jest głupstwem i kłamstwem, czego nie można wyliczyć i zważyć.”
Po ukończeniu gimnazjum w 1866r. Aleksander rozpoczął studia w Szkole Głównej w Warszawie na Wydziale Matematyczno-Fizycznym. Na życie zarabiał wówczas korepetycjami. Ale trudna sytuacja materialna i nękająca go depresja, przyczyniły się do rezygnacji ze studiów. W 1869r. przeniósł się na jakiś czas do Puław do Instytutu Gospodarstwa Leśnego i Leśnictwa. We wrześniu 1870r. wrócił do Warszawy i nie myśląc już o nauce zaczął szukać po prostu środków do życia.
W 1872r. na łamach pism pozytywistycznych: „Opiekuna domowego” i „Niwy” ukazały się jego pierwsze artykuły. Jednocześnie współpracował z „Muchą” i „Kolcami”. Wydał wtedy „Kłopoty Babuni” i obrazki satyryczne „To i owo”. W tym czasie opublikował szereg tekstów na tematy społeczne.
Systematycznie pisywał „Kroniki Tygodniowe”, w których prezentował żywe obrazy z życia społecznego, politycznego i artystycznego. Toczył w nich polemiki, zabierał głos w sprawach narodowych, politycznych i moralnych.
W latach 1876-1884 wkroczył w złoty okres twórczości nowelistycznej. „Szkice i obrazki”, „Przygoda Stasia”, „Powracająca fala”, „Kamizelka”, „Antek”, „Pałac i rudera”, „Katarynka” to tylko niektóre z jego nowel.
W latach 1887-1889 powstawała „Lalka” – powieść, która przyniosła Prusowi niebywały rozgłos. Kolejne jego dzieła to: „Emancypantki”, „Faraon” oraz „Dzieci”. Ostatnią pracą była publikacja „Przemiany”, której niestety pisarz nie zdążył skończyć.
Bolesław Prus zmarł w Warszawie 19 maja 1912r. Pochowano go na Powązkach. Na nagrobku widnieje wymowny napis: „Serce – serc”.